Edward Dziewoński
Wspomnienie
Znakomity aktor, reżyser i satyryk. Był założycielem i szefem Dudka, słynnego kabaretu, który w latach 1965-75 rezydował w warszawskiej kawiarni Nowy Świat. Nazwę zaczerpnął z własnego pseudonimu - w dzieciństwie sam siebie nazywał "Dudą". W Dudku miały premiery skecze, z których potem śmiała się cała Polska, m.in. brawurowy "Sęk". Dla Dudka pisali Wojciech Młynarski i Stanisław Tym, a w zespole byli m.in. Wiesław Gołas, Irena Kwiatkowska, Wiesław Michnikowski, Jan Kobuszewski. Dziewoński urodził się w Moskwie w rodzinie o artystycznych tradycjach. Ukończył przedwojenny Państwowy Instytut Sztuki Teatralnej w Warszawie. Bywał w salonach stolicy. W wieku 16 lat przeszedł na ty z Hanką Ordonówną, gdy - jak wspominał - upił się ze słynną aktorką na przyjęciu. Po wojnie występował w łódzkim teatrze Syrena. Zagrał w pierwszym powojennym polskim filmie fabularnym "Zakazane piosenki" (1947). Najsłynniejsza jest jego tragikomiczna rola warszawskiego cwaniaczka Dzidziusia Górkiewicza w "Eroice" Munka, u którego grał jeszcze w "Zezowatym szczęściu" i "Pasażerce". Był współtwórcą i dyrektorem (w latach 1974-82) warszawskiego teatru Kwadrat. W 1989 r. wydał tom wspomnień "W życiu jak w teatrze". Uwielbiał podróże samochodem, w ten sposób zwiedził całą Europę. - Życie bez poczucia humoru nie miałoby sensu. Współczuję tym, którzy go nie mają - mówił. Ale komediowe emploi i żądanie, żeby rozśmieszał trochę mu ciążyło: - To po prostu katorga. Ludzie, czego wy ode mnie chcecie? Ja jestem smutnym facetem - wyznał w jednym z ostatnich wywiadów.
Powiązane artykuły
