Bogusław Kaczyński

Jego największą miłością była opera. Pokochał ją od pierwszego wejrzenia, gdy w wieku 10 lat zobaczył na żywo „Halkę” Moniuszki. Miał swój styl: dwurzędowa marynarka lub smoking, pod szyją muszka, w butonierce kwiat. I niezwykły dar słowa (trzykrotny „Mistrz mowy polskiej”). Nigdy nie czytał z kartki, zawsze mówił z głowy - płynnie, ze swadą i z kompetencją. Reżyser Jerzy Gruza mówił o nim: „Kaczyński pojawia się w telewizji, nic się nie rusza i nie dzieje, a wszyscy gapimy się w ekran, jak cielę na malowane wrota”. Do Warszawy przyjechał na stałe pod koniec lat 50., żeby podjąć naukę gry na fortepianie, a później - studia na Wydziale Teorii Muzyki w PWSM. Zaczął pisać recenzje m.in. w „Ruchu Muzycznym”, publikował w zachodnich pismach muzycznych. W czasach, gdy Polska była za żelazną kurtyną, on jeździł do Nowego Jorku robić wywiady z gwiazdami opery. Prowadził transmisje telewizyjne z Konkursu Chopinowskiego i koncertów noworocznych z Wiednia. Zainicjował w 1980 r. Festiwal Muzyki w Łańcucie, był także dyrektorem Festiwalu im. Jana Kiepury w Krynicy-Zdroju, prorektorem Akademii Muzycznej w Warszawie, dyrektorem Teatru Roma w Warszawie. Złoty okres działalności Kaczyńskiego przypadł na lata 80. Jego autorski program telewizyjny „Rewelacja miesiąca”, w którym przedstawiał wybitne dzieła operowe w mistrzowskich wykonaniach, nie schodził z ekranu przez 27 lat i został obsypany nagrodami. Kaczyński był kawalerem Orderu Uśmiechu, w 2011 r. otrzymał Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, a pośmiertnie został uhonorowany Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

Zdjęcie profilowe: Michał Mutor / Agencja Gazeta