Leszek Drogosz

Był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli polskiej szkoły boksu trenera Feliksa Stamma. A później został trenerem i aktorem. Leszek Drogosz urodził się w Kielcach. Pierwszy raz na trening bokserów poszedł, gdy miał 13 lat. Po latach wspominał, że trener Jan Szczygłowski zapytał go najpierw, czy umie tabliczkę mnożenia. Zapewniał, że tak, ale ze strachu błędnie odpowiedział i szkoleniowiec odesłał go do domu. Drogosz wyuczył się tabliczki i wrócił za kilka dni. Już się nie pomylił i został przyjęty do sekcji. W 1950 roku zdobył mistrzostwo Polski juniorów, trzy lata później był już najlepszy w Europie wśród seniorów - wywalczył jeden z pięciu złotych medali dla Polski podczas mistrzostw odbywających się w Warszawie. Tytuł mistrza Europy zdobywał jeszcze w 1955 i 1959 roku. Poza tym trzy razy był olimpijczykiem (1952, 1956, 1960). Na ostatnich swoich igrzyskach - w Rzymie - zdobył brązowy medal. Poza tym był ośmiokrotnym mistrzem Polski (1953-55, 1958, 1960-61, 1964, 1967), 33-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych. Stoczył w sumie 377 walk (364 zwycięstwa i 14 porażek). W kraju walczył w barwach czterech klubów: Stali SHL Kielce (do 1953 roku), CWKS Legia Warszawa (1954-55), ŁTS Łabędy (1956-58) i Błękitnych Kielce (1959-1968). Nie miał najmocniejszego ciosu, ale górował nad rywalami sprawnością, refleksem, szybkością i znakomitą rotacją ciała. Dzięki wspaniałej technice zyskał sobie przydomek „Czarodziej ringu”. Nie nokautował rywali, ale sam też się nie dał powalić na deski. W 1967 roku ukończył warszawską AWF i jeszcze jako zawodnik rozpoczął karierę trenerską. I tak jak był dobrym zawodnikiem, tak też został dobrym szkoleniowcem. W dodatku dbał nie tylko o to, by jego podopieczni potrafili boksować. Starał się im także wpoić, że na boksie życie się nie kończy, i zachęcał do nauki. Trenował bokserów Błękitnych Kielce (wychował m.in. wicemistrza Europy i dwukrotnego olimpijczyka Witolda Stachurskiego) oraz Igloopolu Dębica. Ale Leszek Drogosz odbiegał od stereotypu boksera. Nie tylko umiał się bić, miał też dużo innych talentów i potrafił je wykorzystać. Działał m.in. w Fundacji „Gloria Victis”, Polskim Komitecie Olimpijskim, Okręgowym Związku Bokserskim w Kielcach. W kadencji 1990-94 Leszek Drogosz był radnym rady miejskiej. Leszek Drogosz zagrał też w 15 filmach, m.in. w „Bokserze” (1966), „Polowaniu na muchy” (1969), „Krajobrazie po bitwie” (1970), „Sam pośród swoich” (1985). Napisał wydaną w Chicago autobiografię „Czarodziej ringu – wspomnienia”. Leszek Drogosz był honorowym obywatelem gminy Łopuszno, z której pochodził jego ojciec. Bokser zmarł z powodu nowotworu. Jego imieniem nazwano jedną z kieleckich ulic.

Zdjęcie profilowe: Paweł Małecki / Agencja Gazeta