Irena Dziedzic

Gwiazda peerelowskiej telewizji prowadziła w latach 1956-81 talk-show „Tele-Echo”. Irena Dziedzic pochodziła z Kołomyi, karierę dziennikarską zaczynała po wojnie w „Echu Krakowa”. W Warszawie trafiła do „Expressu Wieczornego”, który w 1952 r. zamieniła na Polskie Radio. Do telewizji ściągnęła ją pomysłodawczyni „Tele-Echa” Mira Michałowska. Dziedzic słynęła z doskonałego przygotowania do programów, złośliwi żartowali, że gościom „Tele-Echa” pisała nawet odpowiedzi na jej pytania. – Rewelacyjnie się z nią pracowało – wspominał Jerzy Gruza, reżyser „Tele-Echa”. – Była superprofesjonalna, miała researcherów, była odpowiedzialna, nie piła. Była prawdziwą gwiazdą, nie celebrytką. Spotykaliśmy się w kawiarni Stolica, na dawnym placu Wareckim, ustalając, jacy będą goście kolejnego programu. W latach 1977-80 Irena Dziedzic prowadziła Festiwal Interwizji w Sopocie, gdzie w 1979 r. wsławiła się tańcem z Demisem Roussosem, przy piosence „Goodbay, My Love, Goodbay”. W latach 1983-91 prowadziła w TVP już mniej popularne „Wywiady Ireny Dziedzic”. W filmach występowała zwykle w roli samej siebie, choćby w „Jutro premiera” (1962) Janusza Morgensterna, albo w „Wojnie domowej” (1965) Gruzy . Wydała książkę „Teraz Ja. 99 pytań do mistrzyni telewizyjnego wywiadu” (1992). W 2011 r. wybroniła się przed sądem od zarzutu kłamstwa lustracyjnego. W ostatnich latach żyła samotnie, z niską emeryturą, na Saskiej Kępie.