Wybitna postać obozu polskiej demokracji. Znakomity publicysta tygodnika „Po Prostu”, pisma lewicy

Października ’56 zamkniętego decyzją Gomułki.

Premier Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1991-1992, prezes Rady Ministrów wyłoniony przez pierwszy po wojnie wybrany w pełni demokratycznie Sejm Rzeczypospolitej, poseł na Sejm I, III i IV kadencji, kawaler Orderu Orła Białego, żołnierz Szarych Szeregów i uczestnik powstania warszawskiego.

Był jednym z najwybitniejszych polskich adwokatów politycznych w całym XX wieku. Jednocześnie należał do wskrzesicieli polskiej loży masońskiej, co ujawnił w jednym ze swoich długich wywiadów jakieś 20 lat temu.

Był osobowością wybitną, nietuzinkową. Autorytetem we własnym środowisku. Słynął z odwagi, kompetencji i wysokich kwalifikacji intelektualnych. Bronił w najgłośniejszych procesach – od sprawy Jacka Kuronia i Karola Modzelewskiego poczynając. Był też duchowym spadkobiercą tradycji Polskiej Partii Socjalistycznej, co chętnie podkreślał.