Wraz z nadchodzącą wiosną, odeszła Teresa Możdżyńska z domu Dziurska.

W słuchawce telefonu zdążyła jeszcze usłyszeć od córki "Kocham Cię Mamo!". 

Joanna przez łzy wypowiedziała to, co powiedzieliby też Filip i Oliver, dodając słowo Babciu!  Przyjaciele pomyśleli by tak samo, bowiem Teresa na to zasłużyła wyrazistym intelektem, do końca zachowaną jasnością umysłu, wiernością poglądów oraz smakiem wyborów. 

Ciekawie opowiadała o swoich podróżach, spotykanych ludziach. Kochała mały rodzinny Opatów i jego bogatą, wielką historię. Stamtąd przeniosła się do Warszawy na Powiśle z którym związała się już na zawsze. 

Lubiła spotykać przyjaciół i spędzać z nimi czas, grając w brydża i rozmawiając, rozmawiając. Była elokwentna, ekspresyjna i bardzo serdeczna. Taka była od przedwojnia, w okupację, w czasach odmienności ustrojów i gdy w Europie znów zapanowało hasło francuskiej wolności ludów "liberté, égalité, fraternité". 

Francja i jej język stały się Jej drugim adresem duszy. Francji powierzyła też losy jedynej córki Joanny i obu teraz dorosłych wnuków: Filipa i Olivera wraz z ich bliskimi. Terenia bywała tam po kilka razy w roku, dzielnie pokonując trudności w chodzeniu. 

W Warszawie, po ukończeniu specjalności w protetyce dentystycznej, do końca miała pracownię. Była mistrzem w swym fachu i wielu pacjentów Ją ciepło i z wdzięcznością wspomina. Kochała prawych ludzi, zwierzęta, a koty szczególnie, jak sam autor opowieści o "Dziadku do orzechów" D.T.A.Hoffmann. 

Była niezłomna w przekonaniach iż demokratycznie uchwalona Konstytucja stanowi kanon sprawiedliwości ustrojowej Państwa Polskiego w Unii Europejskiej. Nie mogąc w swej fizycznej  bezradności uczestniczyć w marszach dla obrony idei demokracji, z okna swego mieszkania, zawsze długo i gorąco pozdrawiała protestujących. Tak samo w czasach Solidarności jak i przez lata ostatnie.  

Będzie nam bardzo brakowało Jej poczucia humoru, ciętej riposty, trafności spostrzeżeń i serdeczności.