Zawsze będę Ciebie pamiętać, Basiu, przemierzającą wraz ze mną bolimowskie lasy i mazowieckie łąki. Potrafiłaś cieszyć się najprostszymi przejawami życia – pięknem krajobrazu, widokiem kwiatów, roślin i napotkanych zwierząt. Entuzjazm budził w Tobie śpiew ptaków, przelot zimorodka, bociani sejmik.

Żyliśmy z sobą pięknie i harmonijnie. Wspólnie pracowaliśmy naukowo, kochaliśmy literaturę, film i muzykę klasyczną, pasjonowaliśmy się tenisem. Pozostawiłaś po sobie wiele autorsko opracowanych działów „Bibliografii Warszawy”. Dzięki Tobie nasz żoliborski balkon tonął w kwiatach, a bolimowska działka była miejscem miłości dwojga kochających się ludzi oraz pobytu szczęśliwych, uratowanych przez Ciebie zwierząt.

Podczas śmiertelnej choroby, pomimo nasilającego się cierpienia, odchodziłaś pełna łagodności, cierpliwości i ciepłych uczuć wobec najbliższych osób.

Tak odchodzi subtelny, wrażliwy, dobry i jasny człowiek.

Niech droga Boża prowadzi Cię dalej.

Kochający Mąż Adam Borsuk